เมื่อฉันเปิดหน้าต่างให้แสงลอดผ่านเข้ามายังห้องที่มืดมิดนั้น
ฉันพบว่า..
ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่มีแววตาหม่นหมอง
ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ต้องตื่น และหลับทั้งน้ำตา…
ไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นทำกิจวัตรประจำวันให้เสร็จสิ้น
ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่เคย มีช่วงเวลาที่สุขสันต์และสดใส
ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่คร่ำครวญถึงความรักที่ไม่สมหวังดังใจ
ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ใฝ่ฝันอยากมีความรักที่ดี อยู่กันให้ดี
ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่พะวงว่าวันเกิดและวันแห่งความรักจะมาถึง..
ในวันที่ฉันไม่มีเขาข้างๆ
ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่สวมใส่เสื้อสีสันสดใส หัวเราะให้ใครๆ เห็น…
เพียงเพื่อปิดบัง และเยียวยาความปวดร้าวในหัวใจ
ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่มีทุกขัง
ฉันจึง…..
ปลอบและกอดตัวเองเบาๆ
(เธอ…………..ก็เคยเป็นแบบนี้ใช่ไหม)
Advertisements
onuma402
ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ร้องไห้มากจนกระดาษทิชชู่หมดห้อง..จนต้องเปลี่ยนไปใช้ผ้าเช็ดตัวซับน้ำตาแทน..เหอะๆๆ (ตลกฝืด..มาก)